یک روان‌شناس کودک گفت: بهترین تنبیه، در قبال خطاهای عمدی کودک، تنبیه رفتاری است که از طریق محرومیت به وجود می‌آید، اما معمولا والدین چندان تمایلی ندارند که تنبیه رفتاری داشته باشند تنبیه کلامی کودک ساده ترین و اشتباه ترین راه است را انتخاب می کنند.
با اشاره به اینکه والدین نسبت به هرگونه اقدام نادرستی که کودک انجام می‌دهد باید یک تنبیه متناسب در نظر گیرند، اظهار کرد: متاسفانه تنبیهی که برخی از والدین برای کودکشان در نظر می‌گیرند متناسب با خطای کودک نیست.
وی افزود ممکن است یک کودک کاری را از روی سهل انگاری انجام دهد اما عکس‌العمل والدین به گونه‌ای باشد که کودک به عمد اقدام نادرستی را انجام داده است؛ بنابراین والدین باید نسبت به رفتارهای غلط کودکان یک تقسیم بندی داشته باشند. گاهی ممکن است کودک برخی کارها را سهوا انجام دهد مانند ریختن غذا بر روی لباس و… اما برخی رفتارها را از روی عمد انجام می‌دهد.
این روان‌شناس کودک با اشاره به اینکه برخی مواقع کودک رفتاری عمدی انجام می‌دهد یا دروغ می‌گوید تا به هدف خود برسد، تصریح کرد: هدف کودک از انجام برخی اقدامات عمدی جلب توجه است؛ البته ممکن است که تمایلی به انجام آن کار غلط نداشته باشد مانند زود ادراری کودکانی که به دنبال جلب توجه هستند در حالی که این کار چندان برایشان رضایت‌بخش نیست.
راکی با اشاره به اینکه در هرکدام از این رفتارهای کودک، والدین باید عکس العمل های متفاوتی داشته باشند، اضافه کرد: توصیه می‌شود والدین در خصوص رفتارهای سهوی کودک چشم پوشی کنند و در واقع نادیده گرفتن بهتر است و تلاش کنند که طرز صحیح رفتار را به کودک یاد دهند.
وی گفت: علاوه بر این والدین در خصوص کارهایی که کودک به عمد انجام می‌دهد و به دنبال رسیدن به یک سود است باید عواقب مناسبی برای آن در نظر گیرند. مانند محروم کردن که کودک متوجه شود نمی‌تواند از این طریق به هدف خود برسد.
این روان شناس کودک افزود: والدین باید آگاه باشند که کودک به دو روش انجام رفتار غلط عمدی و ایجاد جلب توجه می‌خواهد به اهداف خود برسد، این امر باید زنگ خطری برای آنها باشد که در کدام رفتار خود کوتاهی و کم‌کاری کرده‌اند و آن را جبران کنند.
راکی ادامه داد: اگر والدین از طریق رفتارهایی مانند سرزنش و تحقیر به ویژه در مواردی که کودکان اقداماتی را سهوا انجام داده بخواهند کودک را تربیت و در او احساس شرم ایجاد کنند در بزرگسالی عواقب بدی خواهد داشت.
وی تصریح کرد: بزرگ ترین نتیجه تحقیر و سرزنش کودک احساس اعتماد به نفس ضعیف و عزت نفس ضعیف است، علاوه بر این کودک در انجام کارهای خود و یا انجام کارهای جدید با مشکل مواجه می‌شود. این دسته افراد در ارتباطات بیش از حد تلاش می‌کنند تا تائید دیگران را کسب کنند؛ گاهی اوقات این امر می‌تواند به سوءاستفاده از آنها در بزرگسالی منجر شود.
این روان شناس کودک خاطرنشان کرد: معمولا بهترین تنبیه‌ها، تنبیه کلامی کودک در ایجاد احساس گناه و ترس در آنها نیست بلکه بهترین آنها تنبیه رفتاری است که از طریق محرومیت به وجود می‌آید، اما معمولا والدین چندان تمایلی ندارند که تنبیه رفتاری داشته باشند و از طریق تنبیه کلامی کودک که ساده ترین راه و البته غلط ترین راه است به تربیت می‌پردازند.
[irp posts=”2565″ name=”توصیه های روانشناسان به تغییر زمان شروع مدارس”]
راکی افزود: برخی والدین ها ازنصیحت کردن استفاده می‌کنند که یک سم در تربیت است و شماری دیگر از طریق صحبت های منفی، سرزنش، مقایسه و متلک انداختن تلاش می کنند فرزند خود را تنبیه کنند که در هر دو صورت عواقب بسیاری بدی در بزرگسالی برای فرد به دنبال خواهد داشت.
وی ادامه داد: والدین باید قبل از انتظار از فرزند خود به وظایفشان در قبال کودک عمل کنند. متاسفانه امروز والدین فکر می‌کنند وظایف مادی مانند فراهم کردن شرایط بازی و تفریح برای کودکان کافی است در صورتی که این امر کافی نیست و مشارکت و ارتباط با کودک در اولویت قرار دارد. اگر قرار است نیازهای کودکان برآورده نشود انتظار داشتن از آنها خطاست.
