در این مطلب به معرفی بازی های تقلیدی پرداختیم. در مطلب قبل می توانید در مورد نوع دیگر بازی ها، یعنی بازی های جسمی بخوانید…
۲- بازی تقلیدی
کودک کم کم درک می کند که افراد محیط زندگی او هر یک به ایفای نقش خاص خود سرگرم هستند. کودک با این دریافت کنجکاو می شود که نقش هر یک از آن ها را بررسی کرده، ویژگی های آن را سنجیده و نقشی برای ایفا انتخاب کند.
کودک نقش هایی را تقلید می کند که در نظرش جایگاه مهمی دارند. این بازی، غریزی و ارثی نیست؛ بلکه کودک تحت تاثیر خانواده، محیط و اجتماع آن را می آموزد. و از کسانی تقلید می کند که دوستشان دارد، مانند: مادر، پدر و معلم.
صرف تقلید نقش اثر چندانی بر نقش همه جانبه کودک ندارد، بلکه مهم مضمونی است که او به هر نقش می دهد. هر چه این محتوا و مضمون پربارتر و سازنده تر باشد، اثر آن در زندگی کودک بیشتر و مفید تر است. پس بهتر است که اطرافیان توجه بیشتری بر رفتار خود مبذول دارند.
راهنمایی مربیان و والدین برای تطابق نقش تقلیدی کودک با نقش واقعی او عاملی مهم در ساخت شخصیت وی می باشد. بازی های تقلیدی که تا حدودی مستلزم همانندسازی با الگوهای مورد تقلیداند، می توانند وسیله ای برای پرورش مهارت درک چشم اندازهای دیگران و درنتیجه دوری از خود محوری باشند.
پیشنهاد می کنیم دسته ی سوم که بازی های نمایشی هستند را هم بشناسید،
