راه های پیشگیری از خودکشی نوجوانان

خودکشی دومین علت عمده مرگ در میان افراد جوان در دوران مدرسه است. هرچند، اقدام به خودکشی قابل پیشگیری است. اینکه جوانان به صورت مداوم به این مسئله فکر می کنند، نشان دهنده این است که از مشکلات روحی رنج می برند. والدین، دبیران و دوستان افراد کلیدی هستند که باید متوجه ی علائم هشدار دهنده شوند و با استفاده از راه های پیشگیری از خودکشی نوجوانان را یاری کنند.

نکته ی مهم این است که هیچ وقت نباید علائم خودکشی نوجوانان را سطحی در نظر بگیریم و یا آن را مخفی کنیم. زمانی که تمام بزرگسالان و دانش آموزان در محیط مدرسه متعهد شوند که از انجام این کار جلوگیری می کنند – حق این را دارند که هر کاری در راستای آن انجام دهند – ما می توانیم به نوجوانان کمک کنیم که دست به رفتار های غیرقابل جبران نزنند.

عوامل مؤثر در اقدام به خودکشی

علی رغم پیش بینی های دقیق، هنوز هم افراد خاصی به خودکشی فکر می کنند. این عوامل شامل موارد زیر است:

• مشکلات روانی مانند افسردگی، بروز اختلالات رفتاری و استفاده از مواد مخدر.
• فشار ها و اختلالات خانوادگی.
• محیط نا امن مانند در دسترس بودن سلاح گرم در خانه.
• موقعیت های بحرانی (مانند مرگ یکی از عزیزان، سواستفاده ی فیزیکی یا جنسی و خشونت های خانواده).

برای پیدا کردن بهترین راه برای پیشگیری از خودکشی نوجوانان، لازم است تأثیر این عوامل را به حداقل برسانید.

علائم هشدار دهنده ی اقدام به خودکشی

اکثر نوجوانانی که قصد خودکشی دارند رفتارهای مشخصی از خود بروز می دهند که نشان می دهد این افکار را در ذهن شان دارند. رفتار های مرتبط با افکار خودکشی در نوجوانان شامل موارد زیر می شود:

• به صورت مستقیم بیان کنند که قصد خودکشی دارند ( ” من خودم را می کشم ” ) و یا به صورت غیر مستقیم بگویند ( ” ای کاش بخوابم و هیچ وقت از خواب بیدار نشوم” ) .
• یادداشت ها و برنامه های خودکشی ( مانند پست گذاشتن در فضای مجازی) .
• داشتن سابقه ی اقدام به خودکشی در گذشته.
• فراهم کردن مقدمات نهایی ( مانند مقدمات مراسم ختم، نوشتن وصیت نامه و پس زدن تمام دارایی های زندگی خود).
• فکر کردن به مسائلی مانند مرگ.
• تغییر در رفتار، ظاهر، احساسات و تفکرات آن ها.

برای درمان خودکشی چه باید کرد؟

جوانانی که افکار خودکشی در ذهن خود دارند دوست ندارند که از کسی برای حل مشکل مستقیما کمک بگیرند اما والدین، کارکنان مدرسه و دوستان او می توانند متوجه ی علائم های هشدار دهنده شوند و فوری اقدام به کمک به او کنند. زمانی که متوجه شدید نوجوانی به خودکشی فکر می کند می توانید این کارها برای پیشگیری از خودکشی نوجوانان را انجام دهید:

• خونسردی خود را حفظ کنید.
• از او به صورت مستقیم بپرسید که آیا قصد خودکشی دارد ( مثلا بپرسید ” آیا به خودکشی فکر می کنی؟ “).
• فکر خود را بر روی خوب شدن حال او متمرکز کنید و از سرزنش کردن او اجتناب کنید.
• شنونده باشید.
• به او اطمینان خاطر دهید که به او کمک می کنید و او را مطمئن سازید که شرایط همیشه این طور باقی نمی ماند.
• قضاوت نکنید.
• همیشه از او حمایت کنید و او را تنها نگذارید.
• ابزاری که می توانند با آن ها به خود آسیب برسانند را از محیط دور کنید.
• درخواست کمک کنید: به هیچ عنوان نباید این مسائل را مخفی کرد بلکه در عوض باید این مسئله را با فرد بزرگ تری مانند والدین، دبیران یا روانشناس مدرسه در میان گذاشت. والدین هر چه زودتر باید از مدرسه و یا انجمن های سلامت روانی درخواست کمک کنند. کارکنان مدرسه باید دانش آموز را نزد مشاور سلامت روان مدرسه ببرند. این اقدامات در پیشگیری از خودکشی نوجوانان مؤثر هستند.

نقش مدرسه در پیش گیری از اقدام به خودکشی نوجوانان

کودکان و نوجوانان زمان زیادی از روز را در مدرسه، تحت نظارت کارکنان مدرسه می گذرانند. پیش گیری موثر از اقدام به خودکشی و خشونت نیازمند کمک های سلامت روانی حمایت گرانه است که تاثیر مثبتی بر روی رفتار دانش آموزان داشته باشد و روابط میان دانش آموزان و والدین شان را تقویت کند.

بنابراین دانستن این امر برای تمامی کارکنان مدارس ضروری است که به دنبال آن باشند و مراقب علائم هشدار دهنده و بروز رفتارهای اقدام به خودکشی باشند. تمامی کارکنان مدرسه باید به صورتی کار کنند که محیطی امن برای دانش آموزان ایجاد کنند که آنان بتوانند در آنجا در مورد مسائل شان حرف بزنند.

روانشناسان مدرسه و دیگر کارکنان گروه های حل بحران، که شامل مشاور مدرسه و مدیریت مدرسه می باشند همگی آموزش دیده اند که در صورت مشاهده ی رفتار های اقدام به خودکشی فورا مداخله کنند. توجه به این علائم اقدام به خودکشی به والدین هشدار و آگاهی می دهد و توصیه هایی به آن ها می کند و آن ها را به خدمات اجتماعی ارجاع می دهد و یک مشاوره و نظارت در مدرسه برایشان فراهم می کند.

آگاه سازی و دخالت والدین

حتی اگر احتمال کمی برای اقدام به خودکشی در نوجوان شما باشد ممکن است عوامل مدرسه از شما درخواست کنند که فرمی را امضا کنید که بدانید آنان اقدامات لازمه را در این زمینه انجام می دهند. همچنین آگاه سازی و هشدار به والدین باید مکتوب شود. والدین افراد مهمی در ارزیابی اقدام به خودکشی در بچه هایشان هستند زیرا آن ها از مشکلات موجود همانند سابقه ی مشکلات روانی، و یا بحران ها و رخداد های وخیم اخیری که در خانواده شان رخ داده است و سابقه ی اقدام به خودکشی در قبل فرزندان شان اطلاع بیشتری دارند.

زمانی که مدرسه متوجه شود که نوجوانی در خطر اقدام به خودکشی است می تواند برای خانواده پیشنهاداتی فراهم کند و این این مسئولیت بر عهده ی والدین است که از این اقدامات پیش گیری کنند و به دنبال کمک برای حل مشکلات روانی فرزندشان باشند. والدین باید این کار ها را انجام دهند:

تهدید فرزندتان به خودکشی را جدی بگیرید: حتی بعد از اینکه او آرام شود و به والدین خود بگوید که واقعا قصد انجام چنین کاری را نداشته است. فکر نکنید که آن ها فقط سعی در جلب توجه شما دارند( کاری نکنید او همش تهدید به خودکشی کند مثلا به او اجازه دهید که ماشین سواری کند زیرا او از اینکه شما این اجازه را به وی نمی داده اید گله مند بوده و تهدید به خودکشی می کرده است).

حمایت مدرسه را هم داشته باشید: اگر که والدین کودک از این که فقط به پیشنهادات موجود عمل کنند احساس ناراحتی می کنند می توانند از روانشناس مدرسه این اجازه را بگیرند که با مرکز مشاوره در تماس باشند و این مشکلات را از طریق مراجعه به آن جا حل کنند. ارتباط خود را با مدرسه فرزند تان حفظ کنید: بعد از مداخله ی مدرسه در این موضوع مطمئن باشید که مدرسه حمایت همیشگی خود را دنبال می کند. ارتباط مداوم شما با مدرسه شما را مطمئن می کند که امن ترین و راحت ترین جا برای فرزند تان مدرسه است.

عوامل بهبودی

این عوامل می تواند خطر مواردی که منجر به فکر کردن در مورد خودکشی می شود را کاهش دهد. زمانی که کودک یا جوانی در معرض اقدام به خودکشی قرار گرفت مدرسه ها، خانواده ها و دوستان او باید دست به دست همدیگر دهند تا با یکدیگر این امکان را فراهم کنند که او را از این کار منصرف کنند.به فهرست راهکار جلوگیری از خودکشی دقت کنید:

• حمایت و همبستگی خانواده و داشتن روابط خوب با یکدیگر از مؤثرترین عوامب در پیشگیری از خودکشی نوجوانان است.
• حمایت دوستان او و دسترسی به شبکه های اجتماعی.
• ارتباط داشتن با مدرسه و انجمن ها.
• تقویت اعتقادات فرهنگی و مذهبی که او را از انجام این کار منصرف می کند و او را تشویق به داشتن زندگی سالم می کند.
• داشتن مهارت دوری از موقیت های تنش زا و حل مشکل و بالا بردن اعتماد به نفس.
• داشتن شرایط زندگی رضایت بخش و خودباوری و هدف دار بودن در زندگی.
• دسترسی آسان و راحت داشتن به منابع سلامت روانی و پزشکی.