قصه “من مورچه نیستم”

قصه ای کودکانه و آموزنده درباره قوی بودن

قصه شب “من مورچه نیستم”: یکی بود، یکی نبود. موش کوچولویی به اسم موشی بود که با مادرش در یک جنگل سرسبز زندگی می کرد.

مادر موشی آن قدر او را دوست داشت و آنقدر او را با ناز بزرگ کرده بود که موشی کمی تنبل شده بود. او هیچ کاری نمی کرد یا اگر می کرد آن را تا آخر انجام نمی داد.

یک روز مادر موشی به او گفت:”کاش کار کردن را از مورچه ها یاد گرفته بودی!”
موشی پرسید:”مگر مورچه چه کار می کنند که من نمی کنم. مگر چه فرقی با آنها دارم.”
مادر موشی گفت:”خیلی! خیلی فرق داری! اندازه یک دنیا فرق داری! اگر بدانی آنها چقدر کار می کنند و زحمت می کشند.”

موشی هنوز کوچک بود. هنوز خوب جنگل را ندیده بود و دوست و دشمن را نمی شناخت. مورچه را هم ندیده بود. او خیال می کرد که مورچه حیوانی بزرگ و قوی است. روزی موشی تصمیم گرفت از لانه بیرون برود، بگردد و مورچه را پیدا کند. او از لانه بیرون آمد. رفت و رفت تا نزدیک یک برکه رسید. حیوانی را دید که سنگ بزرگی را به دوش گرفته بود و می برد.

او به یاد حرفهای مادرش افتاد. با خودش گفت:”خودش است. ببین چه سنگ بزرگی را دارد می کشد.”
بعد جلو رفت و گفت:”سلام مورچه جان!” اما جوابی نشنید.
دوباره با صدایی بلندتر گفت:” سلام مورچه جان! خسته نباشی.”

اینبار هم جوابی نشنید. صدایش را بلندتر کرد و گفت:”آهای مورچه. با تو هستم. گفتم سلام!” حیوانی که سنگی به پشت داشت، برگشت و با تعجب موشی را نگاه کرد.
او گفت:”با کی هستی؟ برای چی داد می زدی؟ این طرفها که مورچه ای نیست!”
موشی خیلی تعجب کرد و پرسید:”یعنی تو مورچه نیستی؟”

صدای خنده حیوان بلند شد و با خنده گفت:” مورچه! تو به من گفتی مورچه! نه جانم، من مورچه نیستم! من لاک پشتم.”
موشی آهسته گفت:”چی؟ لاک پشت. شما لاک پشت هستید. ببخشید. من اشتباه کردم.” بعد هم آهسته از کنار لاک پشت گذشت. از خجالت رفت و پشت علفها پنهان شد. هنوز صدای خنده لاک پشت را می شنید.

موشی با خودش گفت:”چقدر می خندد. مگر حرف من خنده دار بود.” بعد با خودش فکر کرد که حتما شکل مورچه خیلی خنده دار است که هر کسی اسم او را می شنود خنده اش می گیرد. موشی تصمیم گرفت باز هم به دنبال مورچه بگردد. او از پشت علفها بیرون آمد. راه افتاد و رفت تا مورچه را پیدا کند. کمی آن طرفتر نزدیک یک درخت، حیوان بزرگی را دید. او از لاک پشت هم بزرگتر بود. دماغ خیلی دراز و گوش های پهنی داشت. موشی با دیدن او خنده اش گرفت و گفت:”وای چه دماغ درازی! صورتش چه خنده دار است! بزرگ و قوی هم هست. این دیگر مورچه است.”

موشی همانطور که می خندید، جلو رفت و گفت:”سلام مورچه جان! چطوری؟ خسته نباشی. خیلی وقت است که دنبالت می گردم.” چند تا بچه خرگوش پای درخت نشسته بودند. آنها حرفهای موشی را شنیدند و با تعجب به هم نگاه کردند. موشی دوباره گفت:”آهای مورچه گفتم سلام! با تو هستم.” یک مرتبه بچه خرگوش ها زدند زیر خنده. موشی به آنها اعتنایی نکرد.

جلوتر رفت و گفت:”چرا جوابم را نمی دهی. برای دیدن تو خیلی راه آمده ام.”ناگهان حیوان بزرگ با دماغ درازش موشی را کنار زد. بچه خرگوش ها همین طور می خندیدند. موشی از این کار او ناراحت شد و گفت:”تو چه مورچه بی ادبی هستی. مورچه تو بودی که مادرم از تو تعریف می کرد؟” در همان وقت یکی از بچه خرگوش ها از خنده زیادی روی زمین افتاد و همانطور که شکمش را گرفته بود و می خندید گفت:”وای! او به فیل می گوید مورچه!”

گوش های موشی از تعجب و ترس تکان خورد. یک قدم عقب رفت و گفت:”چی؟ فیل. یعنی تو مورچه نیستی؟” فیل! که تا آن لحظه ساکت بود، خرطومش را به هوا برد و نعره ای کشید. خرگوش ها پا به فرار گذاشتند. موشی هم ترسید و فرار کرد. دوید و دوید تا از فیل دور شد.

پشت یک تخته سنگ پنهان شده بود که یک مرتبه صدایی شنید:”آهای مواظب باش! نزدیک بود مرا له کنی. چرا زیر پایت را نگاه نمی کنی؟” موشی زیر پایش را نگاه کرد. یک حیوان کوچولو دید که دو شاخک نازک داشت. آن حیوان کوچک با شاخک هایش یک دانه بزرگ را با زحمت گرفته بود، آن را می کشید و می برد.

موشی حوصله حرف زدن با او را نداشت. او از دست فیل و خرگوش ها ناراحت بود. با خودش فکر کرد که کجای حرفش خنده دار بوده است. اگر هم اشتباه کرده است باید به او کمک می کردند. نه اینکه به او بخندند و یا مانند فیل او را بترسانند. خیلی ناراحت بود. دلش می خواست گریه کند. اما باز هم همان حیوان کوچولو را دید که کشان کشان دانه را با خودش می برد. موشی نگذاشت اشک هایش در بیاید. دوست نداشت جلوی کسی گریه کند.

یکباره همان حیوان کوچولو گفت:”برو کنار! می خواهم رد بشوم.”
موشی کمی به او نگاه کرد و گفت:”کجا می روی؟ این بار خیلی سنگین است. می خواهی کمکت کنم؟”
حیوان کوچولو جواب داد:”نه. نمی خواهم. خودم می توانم. به این بارها عادت دارم.”

موشی با تعجب به این همه تلاش او نگاه کرد و گفت:”آخر تو خیلی کوچک هستی! خسته می شوی! تنت درد می گیرد.”
حیوان کوچولو دانه را به زمین گذاشت و گفت:”من وقتی تصمیم بگیرم کاری را انجام بدهم، حتما آن را انجام می دهم. اگر هم به تنهایی نتوانم این را به لانه ببرم، آن وقت از دوستانم کمک می گیرم.” بعد دوباره دانه را با شاخک هایش گرفت و راه افتاد. همانطور که می رفت. گفت:”این دانه خیلی سنگین است، ولی هر طور شده آن را به لانه ام می برم.”

موشی حیوان کوچولو را که دور می شد، نگاه کرد و گفت:”تو خیلی زحمت می کشی. تلاش تو واقعا جالب است.”
حیوان کوچولو هم داد زد:”درست است. من کار می کنم و تلاش می کنم، چون من یک مورچه هستم.” گوش های موشی از تعجب تکان خوردند. جلوتر دوید و پرسید:”چی گفتی؟ مثل اینکه من درست نشنیدم.”
مورچه جواب داد:”گفتم من یک مورچه هستم و مثل همه مورچه ها کار و تلاش می کنم.”

نزدیک بود ار تعجب روی سر موشی دو تا شاخ سبز شود. نمی توانست باور کند که او مورچه باشد. آن هم به این کوچکی باشد و این همه کار و تلاش کند. موشی همان جا ایستا تا مورچه به لانه اش رفت و دانه را هم به لانه اش برد. آن وقت موشی راه افتاد تا به لانه اش برود و از تلاش مورچه برای مادرش تعریف کند. در راه به یاد خنده های لاک پشت و بچه خرگوش ها افتاد. حالا می فهمید که چرا آنها می خندیدند. موشی از حرفی که به لاک پشت و فیل زده بود، خنده اش گرفت. حالا نخند و کی بخند.

نویسنده: ناصر یوسفی
قصه من مورچه نیستم برگرفته از کتاب “قصه هایی برای خواب کودکان”[/vc_column_text][/vc_column]