قصه “خرس و باغبان”

قصه ای کودکانه و آموزنده درباره نادان بودن

قصه شب”خرس و باغبان”:  خرس پیری تک و تنها در جنگل دور افتاده ای زندگی می کرد. کم کم از تنهایی خسته شد و احساس کرد یک هم صحبت می خواهد، اما هیچ حیوانی جرأت نداشت که به قلمرو او وارد شود و جز خودش کس دیگری به آنجا رفت و آمد نمی کرد. برای همین همیشه تنها بود.

در همان نزدیکی باغبان پیری زندگی می کرد. او هم تنها بود. باغبان به باغ خود علاقه داشت و تک تک گیاهان را با دست خود پرورش داده بود، ولی گل ها و درختان که زبان نداشتند تا با او حرف بزنند و سرگرمش کنند.

سرانجام در یک روز آفتابی و گرم از باغ خود خارج شد تا شاید کسی را پیدا کند و از تنهایی بیرون بیاید. درست در همان لحظه خرس هم به همین منظور از خانه جنگلی خود خارج شد. آنها کنار یک پرچین به یکدیگر رسیدند و تعجب کردند.

خرس که زیاد خوش صحبت نبود، غرش کنان گفت: «می خواهید در غار من با هم چایی بخوریم؟»

باغبان که باغ خودش را به یک غار تاریک ترجیح میداد گفت: «خانه من نزدیک تر است. خوشحال خواهم شد به باغ من بیایید و غذا را با هم بخوریم. من میوه فراوانی دارم و عسل هم هرقدر که بخواهید به شما خواهم داد.»

خرس از تعارف های باغبان خوشش آمد و همراه او رفت. آنها حتی قبل از آنکه به باغ برسند دو دوست بسیار صمیمی شدند و تصمیم گرفتند با هم زندگی کنند. آنها بعد از خوردن چای زندگی تازه خود را شروع کردند.

خرس خیلی کم حرف می زد، زیرا عادت نداشت که پرحرفی کند و باغبان هم به کارهای خودش رسیدگی می کرد. خرس کارهای شکار را انجام می داد. گوشت تهیه می کرد و خانه را تمیز می کرد. هر وقت هم که هوا گرم می شد، در خانه می ماند و مگس ها را از صورت دوست خود دور می کرد.

تا اینکه یک روز، هنگامی که باغبان خوابیده بود، ناگهان مگسی روی صورت او نشست.

خرس دستش را تکان داد و مگس را دور کرد، اما مگس دوباره برگشت و روی صورت باغبان نشست. خرس زیر لب گفت: «الان حسابش را می رسم.»

خرس سنگی برداشت و تصمیم گرفت که با آن مگس را بکشد. او سنگ را به طرف مگس که روی دماغ باغبان نشسته بود محکم پرت کرد.

پرت کردن سنگ همان و له شدن صورت باغبان همان، به این ترتیب خرس به خاطر فکر نکردن، بهترین دوست خود را از بین برد.

افسانه های لافونتن

مترجم: سامان

برگرفته از کتاب “قصه هایی برای خواب کودکان”