آیا توجه بیش از حد به فرزند مضر است؟

هستند والدینی که زندگی خود را تماما به فرزندشان اختصاص می دهند. آن ها نگران این هستند که کوچکترین کاری که می کنند چطور می تواند بر زندگی فرزندشان اثر بگذارد. اما با بزرگ شدن این کودکان، والدین ناگهان به خود می آیند و می بینند زیاده روی کرده اند. رفتار هایی که در ابتدا به نظر جالب می آمدند کم کم به نظر رئیسانه و بی ادبانه می رسند. دن کیندلون دکتری در هاروارد می گوید: این سناریو مشکلات زیادی با خود به همراه آورده.

ما از فرزندان خود انتظار حداقل ها را داشته در حالی که حداکثر ها را برای آن ها فراهم می کنیم و با این کار در حقیقت آن ها را آزار داده ایم. با تلاش همیشگی ای که برای محافظت از آن ها در برابر نا سازگاری ها داریم، آن ها را از این فرصت برای یادگیری مهارت های مقابله با آن ها محروم می کنیم. با نگذاشتن حد و حدود، ساخته شدن کاراکتر فرزندمان را از بین می بریم. من نگران این هستم که این نسل چطور با مشکلات بزرگسالی دست و پنجه نرم خواهد کرد.

دیگر افرادی که با کودکان سر و کار دارند نتیجه ی این کار والدین را می بینند. متخصصین کودکان می گویند تعداد کودکانی که اضافه وزن دارند و به موقع از شیر گرفته نشده اند،‌ روز به روز در حال افزایش است. بسیارند والدینی که نمی توانند خواسته ی فرزندشان را رد کنند. آن ها نگران این هستند که ممکن است بعد از این کار، فرزندشان دیگر دوستشان نداشته باشد.

عده ای از والدین نیز از این موضوع ابراز نگرانی می کنند. پاملا ارنز، نویسنده و صاحب دو فرزند می گوید: ممکن است شما با عشق ورزیدن به کودکتان باعث شوید تا تصور کند دنیا به او تعلق دارد.

والدین افراطی

بدیهیست که محققان نمی توانند به راحتی سنجش عملکرد کودکان در مدارس، افراط در پرورش آن ها را نیز بسنجند. با این وجود، دکتر کیندلون بیش از ۱۱۰۰ والدین و ۶۵۰ نوجوان از طبقه ی متوسط رو به بالای جامعه در نظر گرفت. ۶۰٪ آن ها گفتند که فرزندشان به نحوی لوس بار آمده. نصف پسران و دو سوم دختران در این تحقیق، با این نظر موافق بودند.

این آمار چه تفاوتی با نسل های قبلی دارد؟ در برسی ای که در سال ۲۰۰۲ بر روی بیش از ۲۴۰۰ نفر از والدین با کودکان زیر ۸ سال انجام شد، ۹۱٪ والدین گفتند که سخت گیری در رفتار کودکشان از دوران کودکی آن ها بسیار کمتر شده است. ۸۰٪ آن ها از این موضوع ناراضی بودند.

دکتر کیندلون می گوید: ما سعی داریم تا والدینی متفاوت از پدر و مادر خود باشیم. ما می خواهیم با فرزند خود ارتباط برقرار کنیم نه اینکه قوانین را بر او تحمیل کنیم. ما می خواهیم دوست آن ها باشیم. اما گاهی این خواسته قیمتی دارد. ناتوانی در تعیین حد و حدود برای کودکانی که به آن نیاز دارند.

والدین بیش از هر زمان دیگری در تاریخ در معرض افراط در تربیت فرزندشان قرار دارند. زنان دیر تر و به تعداد کمتری بچه به دنیا می آورند. در سال ۱۹۳۷ یک زن ۴۰ ساله به طور میانگین ۳.۱ فرزند دارد. در سال ۲۰۰ زنی به همان سن به طور میانگین ۱.۹ فرزند دارد. نتیجه ای که از این آمار بدست می آید اینست که بدلیل کاهش تعداد فرزندان، والدین بیش از گذشته می توانند ر روی فرزندشان تمرکز کنند و منابع بیشتری را در اختیارش قرار دهند.

دکتر ویلیام نیکول، مشاور تحصیلی در دانشگاه فلوریدا آتلانتیک می گوید: در گذشته بسیاری از والدین نمی توانستند نیاز های کودکان خود را تامین کنند.
اما امروزه، بسیاری از والدین طبقه ی متوسط برای کودکانشان تلویزیون و موبایل مخصوص خودشان را خریداری می کنند. به چشم کودک، دنیا حول وی می چرخد. این انتظار برای آن ها بوجود می آید که والدین تا ابد تمام نیاز های کودک را برایش تامین می کنند. ۴۰٪‌ والدینی که در تحقیق دکتر کندلون شرکت کرده اند، گفتند که کودکشان تلوزیونی در اتاق دارد و ۵۰٪‌ کودکان صاحب خط تلفن خود بوده و ۲۸٪‌ والدین گفتند فرزند نوجوانشان تلفن همراه شخصی خود را داشته است. تحقیقات دیگر نشان داده که ۲۵٪ کودکستانی ها نیز در اتاقشان تلویزیون دارند.

افزایش ساعت کاری در چند دهه ی گذشته باعث ایجاد فرهنگی شده که به شیوه ی دیگری افراط را در خود جای داده. با افزایش والدین تک نفره ی شاغل و خانواده هایی که در آن هر دو والد مشغول به کار هستند، افراد بیشتری باید میان فرزند و شغلشان تعادل ایجاد کنند. جری برودلین، روانشناس ارشد در بیمارستان گرینویچ می گوید: والدین به دلیل سرکار بورن در طی روز احساس گناه می کنند. کودکان می تواند هر آنچه که می خواهند را از والدین خود تقاضا کنند و والدین برای خوشحال کردن آن ها به خواسته شان عمل می کنند.

راحتی کودکان به چه قیمتی؟

یکی از راه های واضح اما دشوار برای جلوگیری از افراط آسیب زننده، تعیین محدودیت های محکم است. این به معنای قانون گذاری و عمل به قوانین و نه گفتن است. همچنین به معنای این است که به فرزندمان بیاموزیم چگونه خشم خود را تخلیه کنند. مشکل بر قراری محدودیت ها ممولا در دوران نوپایی بوجود می آید. دکتر کیندلون می گوید: این تغییر می تواند بسیار دشوار باشد. در دوران نوزادی نمی توان به میزان کافی به آن ها محبت کرد. اما بعد باید تغییر کنید. باید شروع به نه گفتن کنید. این کار می تواند واقعا سخت باشد.

با وجود دشواری این کار، گذاشتن حد و حدود از محبت آمیز ترین کارهاییست که می توانید برای فرزند خود انجام دهید. در دنیای پر مشغله ی امروزه،‌ والدین ممکن است از این موضوع چشم پوشی کنند چرا که راحت تر و سریع تر است. اما این کار در آینده مشکلاتی به ارمغان خواهد آورد.

دکتر چارلز تامپسون ، پروفسوری در آموزش روانشناسی و مشاوره در دانشگاه تنسی می گوید: کودکان در محدودیت ها و استحکام،‌ امنیت را می یابند. اگر روزی برای یک اشتباه تنبیه شده و روز دیگری نشوند، متوجه حد و حدود خود نمی شوند. همچنین این وظیفه ی والدین است که به کودکان یاد بدهند لذت ها و خواسته هایشان را کنترل کنند. اما اکثر اوقات، هنگامی که کودکان ناراحت هستند برایشان جایزه ای خریده می شود.

آسانگیری در قوانین عواقب بدی خواهد داشت. دکتر نیکول میگوید: در ابتدا از یک من بستنی می خواهم و آنقدر جیغ میزنم تا به دستش بیاورم شروع می شود. بعد ها ممکن است به اگر پلیس دستیگرم کند والدینم من را از این مخمصه نجات خواهند داد تبدیل شود.

تحقیقاتی در دانشگاه استانفورد نشان داده نوجوانانی که در کودکی به تمام خواسته های خود رسیده و در تربیتشان افراط شده، به نسبت نوجوانانی که توسط والدین خود به کمک حد و مرز گذاری به به استقلال و مسئولیت پذیری تشویق شده اند، بعد ها در مدرسه عملکرد ضعیف تری دارند و بیشتر به سمت مواد مخدر و الکل کشیده می شوند.

بعد مشکل عشق خفه کننده پدید می آید. دکتر نیکول می گوید: همه چیز با کار های کوچک شروع می شود. اکر نوپایی که راه رفتن را آموخته باز همواره در آغوش خود حمل کنید، اگر به کودکی که می خواهد خودش غذایش را بخورد غذا دهید، او را لوس بار می آورید. شما باید در عوض فرزندتان را به انجام کار های خود تشویق کنید و کم کم به آن ها حس توانمندی و اعتماد به نفس بدهید.

با بزرگ تر شدن کودکان، والدین باید به آن ها اجازه دهند تا عواقب اعمال خود را ببینند. نورا میلر، مدیر دبستانی در کالیفرنیا، مشاهده کرده که والدین امروزه به کودکان خود قبولانده اند که آن ها توانایی انجام کار اشتباه را ندارند.

اگر بخواهیم منصف باشیم، تمام متخصصان بر این باور نیستند که نسل امروزه لوس بار آورده شده. بعضی اذعان دارند که که همیشه یک گرایشی در نسل های گذشته وجود دارد که آیندگان خود را نقد کنند. نمی توان درباره ی همچین موضوع پیچیده ای جمع بست. همیشه کودکانی هستند که زیاده روی می کنند اما به طور کلی این نسبت از نسلی به نسل دیگر تغییر نکرده است.

حتی منتقدان نسل امروز اذعان دارند که والدین مدرن خیلی از کار ها را هم درست انجام میدهند. دکتر کیندلون می گوید: فکر نمی کنم با بازگشت به رفتار گذشته و ایجاد فاصله های عاطفی کار درستی باشد. اینکه کودکان با ما تعریف می شوند و می توانیم با آن ها خوش بگذرانیم خوب است. اما والدین زیادی هستند که فکر می کنند با تعیین حد و حدود این نزدیکی از بین می رود.

از لوسی دراوردن کودکان از خانه شروع می شود

هنگامی که می خواهید هوس هایی که شما را با افراط در مهر ورزیدن تشویق می کند از خود دور کنید، متخصصان توصیه می کنند که حواستان به پیامی که به کودکتان ارسال می کنید باشد. کلیر لرنر، متخصص کودکان می گوید: هنگامی که کودکتان بر دیدن یک کارتون یا خوردن یک آب نبات چوبی قبل از شام اصرار می کند، از خود بپرسید که می خواهید از بازخورد شما چه نتیجه ای بگیرد. آیا می خواهید این پیام این باشد که فرزندتان می تواند با خواستن زیاد هر چیزی که دوست دارد را بدست آورد؟

یک استراتژی مهم دیگر اینست: نکات مثبت وظایفی که به عهده ی کودکتان می گذارید را دست کم نگیرید. والدین فراموش می کنند که هر وظیفه نوعی یادگیری یک مهارت است. آن ها بر این باورند که هنگامی که کودکان بزرگ تر شوند، به طور معجزه آسایی می دانند که هر کاری را چطور انجام بدهند. اما کودکان نیاز دارند که آرام آرام و با توجه به سن خود مسئولیت های بیشتری را بر عهده بگیرند. وگرنه این تصور در آن ها ایجاد می شود که هیچ چیز ازآن ها انتظار نمی رود.

والدین همچنین باید به این نکته توجه داشته باشند که به خود احترام بگذارند. بسیار پیش آمده که مادر ها و پدر ها میخواستند خواسته هایی را که در کودکی خود براورده نشده برای فرزندشان براورده کنند. آن ها می گویند ما داریم خودمان را توسط کودکانمان شفا می بخشیم.
اکثر کودکان هنگامی که والدین راه خود را اصلاح می کنند از خود عکس العملی نشان می دهند.