علائم بیش فعالی در نوزادان

اگرچه بیش فعالی اکثرا بعد از ورود بچه ها به مدرسه تشخیص داده می شود، اما اکثر متخصصان بر این نظرند که گرایش به بیش فعالی در نوزادان و به هنگام تولد هم مشاهده می شود. البته برای تشخیص ADHD سن تعیین نشده است اما حتما قبل از ۱۲ سالگی شروع شده باشد.

خیلی از والدین، اعلام کرده اند که نشانه های بیش فعالی را حتی زمانی که بچه ها نمی توانستند حرف بزنند هم دیده اند. البته همه بچه هایی که بیش فعالی دارند این موضوع را نشان نداده اند. اما نشانه های اولیه ای وجود دارد که بهتر است مراقب باشید و اگر به رفتار نوزاد خود شک کردید، به پزشک یا متخصص روانشناسی مراجعه کنید.

توجه طلبی

بچه های بیش فعال نیاز به توجه و مراقبت بیشتری نسبت به بقیه بچه ها دارند. آن ها معمولا پریشان هستند و از این که سرگرم شوند یا لمس شوند ناراحت می شوند. این باعث می شود قولنج کنند یا گریه ی بیش از حد داشته باشند آن هم زمانی که هیچ مشکلی وجود ندارد!

والدین بچه های بیش فعال گفته اند نوزادان آن ها نیاز دارند تا دائما در آغوش گرفته شوند یا تکان داده شوند. برای والدینی که کارشان مراقبت از یک نوزاد بیش فعال است، این کارها می تواند خسته کننده باشد و به نظر برسد هیچ وقت تمام نمی شود.

بی قراری بیش از حد

بیقراری و بی تابی از دیگر علائم بیش فعالی است که در نوزاد دیده می شود. نشانه های مختلف اختلال، از ناتوانی در چرت زدن یا خوابیدن گرفته تا الگوهای خواب ضعیف باعث می شود که نوزاد بیشتر وول بخورد و کمتر تمایل به خوابیدن در ساعت بیداری داشته باشد و همه این علائم در کودک بیش فعال رایج است.

علاوه بر این رفتارها، بچه ی بی قرار ممکن است به سختی غذا بخورد یا حتی به سختی شیرخشک خوردن را بپذیرد.

خشم و غیض

خیلی از مادران می گویند که کج خلقی بچه هایشان خیلی قبل از اینکه کودکشان یک ساله شود شروع شده بوده است. نوزادان بیش فعال به طور خاص به مشکلی که در خلق و خوییشان دارند شناخته شده هستند. با یک یا هر دوپایشان ضربه می زنند، جیغ می کشند و بی قراری می کنند.

حتی بچه های بیش فعال ممکن است رفتارهای دردسر ساز بیشتری، مثل تکان خوردن های بیش از حد در گهواره یا تخت داشته باشند. مساله ی ناراحت کننده ی دیگر این است که احتمال دارد سرشان را به سطوح سفت یا کناره های گهواره بکوبند.

البته به طور کلی نشانه های بیش فعالی در بچه ها، معمولا رفتار نرمالی برای نوزادان محسوب می شود. اما اگر این رفتارها زمانی که کودک شما رشد می کند و بزرگتر می شود ادامه داشته باشند و یا باقی بمانند، باید با پزشک صحبت کنید.