اکثر کودکان مدرسه رفتن را دوست ندارند. آنها همیشه درباره ی تکالیف سخت ، مقررات مدرسه ، معلمان ، سوار شدن به اتوبوس ، همکلاسی ها یا تکالیف خانه دائما ابراز ناراحتی و گله و شکایت می کنند. احتمالا ناراحتی آنها به علت استرس زیادی است که در خانه به وجود می آید.
شاید اعتماد به نفس کمی دارد یا با هم کلاسی ها یا دوستانش مشکلاتی دارد. بعضی مواقع بچه ها از مدرسه تنفر دارند زیرا در مدرسه پیشرفت تحصیلی مناسبی ندارند. ممکن است تکالیف مدرسه برایش بیش از حد دشوار باشد ممکن است وضعیت کلاس نامناسب باشد یعنی زیادی کوچک یا بیش از اندازه بزرگ باشد و حواس او را پرت کند و نتواند تمرکز کافی داشته باشد. اگر کودک دوران راهنمایی را آغاز کرده باشد برای سازگار شدن با محیط به زمان بیشتری نیازمند است تا خود را با شرایط موجود هماهنگ کند.
منشاء اغلب مشکلاتی که به وجود می آید مدرسه است شاید کودکان شکایت های متعددی داشته باشند مانند (( حل مسئله ها وقت تلف کردن است)) (( خلاصه نویسی کتاب هایی که معلم گفته خیلی مسخره است)) البته هدف اصلی مدارس آموزش دروس خاص و کمک به دانش آموزان است تا به شاگردانی مسئول و مستقل تبدیل شوند و تشویق آنها به تفکر انتقادی و تحلیلی است.
کودکان و آموزگاران باید به یکدیگر احترام بگذارند آموزگاران باید در برابر خطاهای دانش آموزان از خود صبر و تحمل نشان دهند و مدارس باید برای والدین توضیح دهند عملکرد سیستم آموزشی چگونه است و آنها برای کمک به فرزندان خود چه کارهایی باید انجام دهند.
شاید مقررات و روش های یادگیری که ارائه میشود برای کودکان کسل کننده باشد و مانع از فراگرفتن درس به خصوصی شود : (( من علوم را دوست ندارم چون ما آزمایش انجام نمیدهیم )) در بعضی مدارس معمولا انعطاف پذیری، خلاقیت و خود محوری به اندازه ی کافی وجود ندارد البته کودکان هم درک کافی از موقعیت آموزگاران ندارند.
آموزگاران هم با مشکلات زیادی رو به رو هستند مانند : پیروی از مقررات اداره و مدرسه، برنامه های آموزشی دشوار والدین بی تفاوت و کلاس هایی با دانش آموزان زیاد.همه ی این دشواری ها باعث می شود که آموزگاران هم واکنش های متفاوتی از خود بروز دهند.
به هر حال کودکان توانایی تغییر دادن وضعیت کلاس را ندارند به همین علت به شکایت و گله کردن از معلم و مدرسه متوسل می شوند و امیدوارند که والدین در این مورد به آنها کمک کنند. معمولا والدین با ابراز همدردی به صحبت های فرزندشان گوش میکنند و مانند فرزندشان پریشان و نگران می شوند.
آنها دوست دارند فرزندشان فعال، کوشا و ساعی باشد و در همه ی فعالیت ها شرکت کند اما از این می ترسند که با خواندن درس های تکراری و خسته کننده بازده مناسبی نداشته باشد.
اگر فرزندتان از وضعیت مدرسه ناراحت و عصبانی است و مرتب از مدرسه شکایت می کند واقعیت این است که او به کمک شما نیازمند است. باید کوشش کنید تا متوجه شوید چه مشکلی دارد. آیا مشکلات خانوادگی باعث می شود تا در انجام تکالیفش خللی ایجاد شود. سعی کنید تا استرس و فشار روانی او را کم کنید.
اگر فکر می کنید که تکالیف و حل تمرین های کلاس برای او مشکل است از یکی از هم کلاسی هایش خواهش کنید که در حل تمرین ها او را راهنمایی کند. میتوانید با یک معلم خصوصی صحبت کنید تا چند ساعت در هفته به فرزندتان درس دهد. اگر میتوانید خودتان در درس ها به او کمک کنید یا با آموزگارش در مورد مشکلی که دارد صحبت کنید.
بهتر است در یادگیری فرزندتان با او همکاری لازم را داشته باشید تلاش و کوشش او را تشویق کنید در انجام تکالیف دشوار او را یاری کنید در مورد فراگیری دروس شفاهی با او صحبت کنید همیشه پشتیبانش باشید حتی وقتی که نمره ی خوبی نمی گیرد.
انگیزه ی لازم برای درس خواندن را در او ایجاد کنید. این کار شما باعث می شود که به علاقه مندی ها و مهارت های او افزوده شود. با هم به موزه ها ، نمایشگاه های خاص و… بروید در مورد مقاله های روزنامه و مجلات مختلف با هم صحبت کنید سعی کنید درباره ی موضوعی با هم تحقیق کنید.
با فرزندتان درباره ی مدرسه گفت و گو کنید تا متوجه شوید که او از چه چیزی ناراضی است. ممکن است او درباره ی مشکلی صریح و روان صحبت کند یا ممکن است درباره ی مشکلش اشتباه فکر کند. اکثر کودکان ده تا سیزده ساله درک و فهم لازم برای اینکه موقعیت خود را تشریح کنند و آن را بسنجند ندارند.
