انواع اختلال اضطرابی در کودکان

طی دوران کودکی و نوجوانی که در آن کودکان و نوجوانان درگیر یادگیری مهارت ها، رویارویی با چالش های جدید، غلبه بر ترس و کسب تجربه در جهان هستند، به خودی خود کاملاً فرآیندی اضطراب آور است. اما گاهی اوقات این ترس ها و یا عوامل استرس زا علی رغم بهره مندی از حمایت و سرویس های روزمره بزرگترها می تواند فراتر از حد تحمل آن ها باشد. در این موارد یک کودکان ممکن است مبتلا به یکی از انواع اختلال اضطرابی تشخیص داده شود.

اختلالات اضطراب شایع ترین بیماری های روحی و روانی در ایالات متحده هستند و بچه ها نیز از این قاعده مستثنی نمی باشند. تقریباً یک نفر در هشت کودک ممکن است اختلال اضطراب داشته باشد، اما اکثر این کودکان خدمات درمانی مناسبی دریافت نمی کنند.

عدم درمان اضطراب، کودک را در معرض خطرهایی مانند کاهش عملکرد خوب و افت تحصیلی در دوران مدرسه، کسب ضعیف و ناکارآمد مهارت های اجتماعی و رفتارهای مضر مانند سوء مصرف مواد قرار می دهد.

انواع اختلال اضطرابی در کودکان

انواع مختلفی از اختلالات مرتبط با اضطراب وجود دارد، اما در اینجا اختلال های رایج اضطرابی در کودکان را ذکر کرده ایم:

۱) اختلال اضطراب فراگیر(GAD)

اگر کودک شما دچار اضطراب بیش از حد یا نگرانی ای است که باعث خستگی، تحریک پذیری بالا، تنش عضلانی، تمرکز دشوار یا اختلالات خواب در او می شود ممکن است به اختلال اضطراب فراگیر مبتلا باشد. این نگرانی ممکن است در عملکرد مدرسه، دوستی، روابط خانوادگی یا سایر فعالیت ها یا چالش ها به شکلی منفی تاثیرگذار باشد.

این نوع از انواع اختلال اضطرابی باعث می شود کودکان تقریبا هر روز، به خاطر همه چیز نگران باشند. بچه های دارای این اختلال بیش از حد در مورد چیزهایی نگران هستند که بچه های دیگر هم بابت آن ها نگرانی دارند، چیزهایی مثل تکالیف، امتحانات یا اشتباه کردن.

با این اختلال، بچه ها بیشتر نگران هستند و اغلب اوقات در مورد هر چیزی ناراحت هستند. برای مثال آن ها در مورد زنگ تفریح، وقت نهار، مهمانی های تولد، بازی با دوستان یا سوار شدن به اتوبوس مدرسه نگران هستند.

این بچه ها ممکن است در مورد جنگ، آب و هوا یا حتی آینده نگران شوند یا در مورد اشخاصی که دوست دارند یا در مورد امنیت، بیماری و حتی صدمه دیدن.

داشتن اختلال اضطراب فراگیر، تمرکز داشتن را در مدرسه سخت می کند. چون با این اختلال همیشه در ذهن کودک نگرانی وجود دارد. این اختلال باعث می شود تا به سختی آرامش داشته باشند و تفریح کنند، به خوبی غذا بخورند یا شب ها راحت بخوابند. حتی ممکن است خیلی از روزهای مدرسه را غیبت کنند چون می ترسند، نگران هستند مریض شوند یا خسته شوند.

بعضی از بچه های دارای این اختلال همیشه خود را نگران نگه می دارند. بعضی دیگر در مورد نگرانی هایشان با والدین یا یکی از معلم ها صحبت می کنند.

شاید بارها و بارها در مورد اینکه ممکن است چیزی که نگرانش هستند پیش بیاید سوال می کنند. اما برایشان سخت است که احساس راحتی داشته باشند و اینکه هر چه والدینشان بگویند هیچ اهمیتی ندارد.

۲) اختلال اضطراب جدایی(SAD)

برخی موارد از اضطراب جدایی به ویژه در کودکان ۱ تا ۳ ساله طبیعی است. اما برای کودکان بالاتر اگر ترس و اضطراب بیش از حد در مورد جدا شدن از مراقبان وجود داشته باشد، ممکن است به اختلال اضطراب جدایی مبتلا باشند. کودکان دارای این اختلال ممکن است اغلب نگران جدا شدن از پدر و مادر و یا مرگ آنها باشند.

آن ها ممکن است از بیرون رفتن یا رفتن به مدرسه هراس داشته باشند، در مورد جدایی کابوس ببینند و یا حتی علائم جسمانی متاثر از اضطراب زیاد مانند سردرد یا حالت تهوع داشته باشند.

برای نوزادان و بچه های خیلی کوچک کاملا طبیعی است که دفعات اول نگران جدا شدن از والدین شان باشند. اما به زودی یاد خواهند گرفت که با مادربزرگ، پدربزرگ، پرستار یا معلمشان بمانند و این حس را در خانه یا مهدکودک یا مدرسه نیز داشته باشند.

هر قدر این بچه ها بزرگتر می شوند، احساس اضطراب بیشتری در مورد دور بودن از خانه یا والدین دارند. حتی خیلی از روزهای مدرسه را از دست می دهند.

شاید بگویند که بسیار مریض و ناراحت هستند که نمی توانند به مدرسه بروند، شاید به پدر و مادر بچسبند، گریه کنند یا از رفتن به مدرسه، ماندن در خانه دوست، یا قرار های دوستانه یا دیگر فعالیت ها بدون حضور والدین خودداری کنند. در خانه نیز با تنهایی خوابیدن مشکل دارند. اگر والدینشان نزدیکشان نباشد در اتاقی در خانه تنها نمی مانند.

۳) اختلال خاموشی انتخابی(SM)

نوعی اختلال است که در آن شخص با وجود اینکه در حالت عادی قادر به تکلم است، در موقعیت‌هایی خاص یا در برابر افرادی خاص قادر به حرف زدن نیست. کودکان مبتلا ممکن است فقط در موقعیت های اجتماعی خاص صحبت کنند، حتی اگر در خانه یا هر جا که راحت باشند بسیار راحت صحبت می کنند.

آن ها ممکن است از صحبت کردن در مدرسه خودداری نموده و یا اگر با دیگران بیرون بروند از تماس چشمی با آنان ممانعت کنند. اطفال مضطرب ۵ ساله، اغلب دارای این اختلال تشخیص داده می شوند.

۴) فوبیای(ترس) خاص

برای بچه های کوچک نرمال است که از تاریکی، هیولاها، حیوانات بزرگ یا صداهای بلند همانند رعد و برق یا آتش بازی بترسند. اغلب اوقات وقتی بچه ها می ترسند، بزرگترها می توانند به آن ها کمک کنند تا احساس امنیت و آرامش دوباره داشته باشند.

اما فوبیا ترسی شدیدتر است و شدت آن بیشتر است و برای چیزهای خاصی بیشتر ادامه می یابد. با داشتن فوبیا ، کودک از چیزهایی که می ترسد، وحشت می کند و سعی می کند تا از آن ها دوری کند. اگر آن ها نزدیک چیزی باشند که از آن می ترسند احساس وحشتناکی به آن ها دست می دهد و به سختی آرام می شوند.

بعضی از کودکان ممکن است ترس یا اضطراب را فقط در مورد یک شیء یا وضعیت خاص نشان دهند. اگر این ترس طولانی مدت بوده و از خطر واقعی برخوردار نیست ممکن است در انواع بیماری های فوبیا طبقه بندی شود. هنگامی که این نوع ترس در کودکان وجود دارد در آن موقعیت خاص آنها گریه می کنند، منفعل می شوند و به فرد بالغ تر می چسبند.

با داشتن یک فوبیای خاص، کودکان ترس شدیدی از چیزهایی مثل حیوانات، عنکبوت ها، سوزن و آمپول ، خون، بالا آوردن، صاعقه، افراد محلی و یا تاریکی دارند. فوبیا باعث می شود از رفتن به مکان هایی که ممکن است چیزهایی که می ترسند را ببینند، پرهیز کنند. برای مثال، کودکی که ترس از سگ دارد هیچ وقت به پارک یا خانه دوستی که ممکن است سگ داشته باشند نمی رود.

۵) اختلال هراس

کودکان مبتلا به حملات ناگهانی ترس و نگرانی مکرر، در این مورد ممکن است اختلال هراس داشته باشند. کودک مبتلا به هراس ممکن است علائمی مانند ضعف تنفس، درد قفسه سینه، احساس خفگی، تهوع، سرگیجه، احساس خستگی یا گرما، ترس از دیوانه شدن و یا مرگ داشته باشد.

۶) اختلال اضطراب اجتماعی

اگر فرزند شما ترس شدیدی از شرکت در کلاس یا تعامل با همسالان خود داشته باشد، ممکن است دچار اختلال اضطراب اجتماعی باشد. کودکان ممکن است این نوع از انواع اختلال اضطرابی را از طریق پرخاشگری، گریه، چسبیدن به بزرگترها، گوشه گیری و یا اجتناب از صحبت کردن نشان دهند. آنها همچنین ممکن است تلاش کنند تا از قرار گرفتن در یک موقعیت اجتماعی که این ترس را تحریک می کند، جلوگیری کنند.

کودکان با داشتن ترس های اجتماعی، از هر چیزی که دیگران در موردش فکر خواهند کرد یا صحبت خواهند کرد می ترسند. همیشه نگران این هستند که چیزی بگویند یا حرفی بزنند که شرم آور باشد و خجالت بکشند.

نگران این هستند که به نظر عجیب غریب بیایند، دوست ندارند مرکز توجه دیگران باشند، دوست ندارند دیگران به آن ها توجه کند، به خاطر همین هیچ گاه در کلاس، دستشان را بالا نمی برند.

اگر در کلاس اسمشان خوانده شود به خاطر ترسشان نمی توانند جواب دهند. با داشتن ترس های اجتماعی، حضور در کلاس یا فعالیت های گروهی با هم کلاسی ها می تواند باعث ترس شدید در آن ها شود.

ترس های اجتماعی می تواند باعث شود کودکان و نوجوانان از دوستان یا مدرسه دوری کنند. قبل و حین مدرسه ممکن است احساس مریضی یا خستگی کنند.

شاید در کنار اضطراب از تاثیرات بدنی ای که دارند شکایت کنند. برای مثال فکر کنند که قلبشان تند می زند یا نفس کم می آورند، شاید حس ورجه ورجه داشته باشند و نتوانند یک جا بنشینند، احساس می کنند که صورتشان داغ شده یا گر گرفته است و گاهی احساس لرز و گیجی کنند.

کمک به کودکان مضطرب

هرگز نگران مشورت با متخصصان درباره اضطراب کودک خود نباشید، زیرا آن ها می توانند شما را به سوی راه های مناسب راهنمایی نموده و ارزیابی درست را انجام دهند. کودکان مبتلا به اختلالات اضطرابی معمولاً با گفتگو درمانی و دارو یا ترکیبی از هر دو درمان می شوند.

رفتار درمانی شناختی نیز می تواند به کودک کمک کند تا درک کند که آیا افکارش واقعی است یا غیر واقعی. بازی درمانی نیز برای کودکان مضطرب می تواند خیلی کمک کند. برای بعضی از بچه ها بسته به ماهیت و شدت علائم بیماری، ممکن است در کوتاه مدت یا درازمدت دارو تجویز شود. مهار کننده های بازجذب سروتونین یا SSRI ها داروهای شناخته شده ای برای درمان اضطراب در کودکان هستند.

اغلب والدین وقتی فرزندان خود را در معرض ترس و نگرانی های شدید می بینند ممکن است خودشان احساس ناراحتی یا استیصال کنند. این درماندگی ممکن است آنها را وسوسه کند تا کودک را از قرار گرفتن در معرض هر موقعیتی که این اضطراب را به آنان تحمیل می کند باز دارند.

اما واقعیت این است که این کار پاک کردن صورت مساله است و این اقدامات تنها کودک را به این محیط ها حساس تر می کند. والدین می توانند احساسات کودک را درک کرده و احساس آرامش و اعتماد به نفس و همچنین مدیریت موقعیت های دلهره آوری مانند رفتن به مدرسه یا ملاقات با افراد جدید را به آنان بیاموزند.

همچنین به دلیل اینکه کودکان زیاد در معرض رویارویی با وضعیت های چالش برانگیز هستند، مهم است که والدین سوالات زیادی در مورد اضطراب از آنها نپرسند.

به یاد داشته باشید به عنوان یک پدر یا مادر هدف شما از بین بردن تمام اضطراب ها از زندگی فرزندتان نیست، بلکه وظیفه شما این است که به کودک کمک کنید تا به طور موثر مدیریت اضطراب خود را یاد بگیرد تا بتواند با چالش های زندگی طولانی اش تا بزرگسالی روبرو شود. واقعیت نهایی این است که اضطراب در زندگی اجتناب ناپذیر است، اما هیچ کودکی نباید متاثر از آن درمانده شود.