آیا خجالتی بودن یک اختلال ذهنی است؟

آیا خجالتی بودن یک اختلال ذهنی است؟ اغلب اوقات نه این طور نیست. اما وقتی تبدیل به اضطراب شود باید مراقب بود.
بعضی اشخاص می گویند” من الان در خانه می مانم. هیچ جا تنهایی نمی روم”.

شخص دیگری می گوید:” من تقریبا همه ی کلاس هایم را نمی روم مگر زمان هایی که امتحان داشته باشم. من دقیقا نمی دانم چه چیزی حس وحشت مرا بر می انگیزاند اما در عرض یک دقیقه قلبم دیوانه وار شروع به تپیدن می کند.”

شخص دیگری می پرسد:” اینجا کسی هست که از دارو خسته شده باشد؟ اصلا دارو خوردن کمکی می کند”.

این اشخاص در چت روم افراد مضطرب، افرادی هستند، میان هزاران فرد خجالتی و معذب در اجتماع که اینترنت را پناهگاهی برای خود یافته اند. جایی که می توانند بدون ترس از شرمندگی یا مورد تمسخر قرار گرفتن گرد هم جمع شوند.

متخصصان می گویند خیلی از افراد از چیزی بیشتر از خجالتی بودن رنج می کشند. آن ها شرایطی دارند که به آن اختلال اضطراب اجتماعی گفته می شود و همچنین فوبیای اجتماعی نیز شناخته می شود.

این اختلال به صورت رسمی از سال ۱۹۸۰ به عنوان یک اختلال روانشناسی شناخته شد. اما سال گذشته این موضوع بر سر زبان ها افتاد وقتی مدیران سازمان غذا و داروی امریکا به سازمان داروسازی بزرگ اسمیت کلین برای تبلیغات اولین داروی فوبیای اجتماعی یعنی پاروکستین(PAXIL) چراغ سبز نشان دادند که به طور عمومی به پاروکستین شناخته می شود.که داروساز یک تبلیغ ساده و کلی، همراه با کمی شعار داشته” تصور کنید به مردم آلرژی دارید”.

چطور می دانید که به طرز وحشتناکی خجالتی هستید یا ترس اجتماعی دارید؟ و اگر شرایط خاص اجتماعی ای تصور کنید آیا مسیر زندگی شما را کوتاه تر می کند و آیا کاری هست که بتوان انجام داد؟

طبق مطالعه ای که توسط دکتر رونالد کسلر در دانشگاه پزشکی هاروارد در سال ۱۹۹۸ انجام شد که بررسی اختلال همراه نامیده می شد، بیشتر از ۱۳ درصد افراد آمریکا علائم اختلال اضطراب اجتماعی را در مواقعی از زندگیشان تجربه می کنند.

تحقیق مشابهی بیان کرد که مشخص شده است ۵/۴ درصد از افرادی که تست روانشناسی داده اند، سومین اختلال ذهنی رایج یعنی اختلال اضطراب اجتماعی دارند که بعد از افسردگی و الکلی بودن است.

متخصصانی همانند دکتر بروس لیدیارد، استاد و روانشناس دانشگاه پزشکی در جنوب کارولینا نگاه جدیدی به فوبیای اجتماعی داشته است. او می گوید” بزرگترین مشکلی که ما با آن مواجهه می شویم دسترسی به این بیماران است. بسیاری از آن ها از دیدن دکتر بسیار می ترسند”

فرد کمرو و محجوب یا دارای ترس اجتماعی؟

اما خیلی ها نگران هستند که همین خجالتی بودن معمولی منجر به این شود که برچسب بیماری ذهنی به آن ها خورده شود. لین هندرسون، که کلینیکی در رابطه با خجالت را در کالیفرنیا راه اندازی کرده است و فلیپ زیمباردو، روانشناسی در دانشگاه استانفورد، اخطار می دهند که دارو به عنوان یک “درمان هر دردی و یک قرص جادویی” تبلیغ می شود، آن هم زمانی که مشکل خیلی از افراد چیزی فراتر از کمبود مهارت های اجتماعی نیست.

ویژگی شخصیتی خجالتی بودن و همانند آن در یک طیف خاصی اتفاق می افتد، از راحت نبودن در مهمانی ها گرفته تا قادر نبودن به ترک خانه به خاطر ترس از دیده شدن و مورد قضاوت قرار گرفتن توسط دیگران.

اضطراب اجتماعی زمانی که به طور جدی در توانایی های افراد در زندگیشان اختلال ایجاد می کند تبدیل به مشکل می شود. این جمله را دکتر جاناتان دیویدسون استاد و روانشناس در دانشگاه پزشکی دوک در مرکز اضطراب و مشکلات استرسی تراماتیک می گوید.

برای تشخیص مشکل، دیویسون از یک فهرست جامع با ۱۷ سوال استفاده کرد. او می گوید، فقط با سه سوال او می تواند به درستی مشکل ترس اجتماعی را با دقت ۹۳ درصد تشخیص دهد.

این سوالات این ها هستند:
• آیا ترس از شرمندگی باعث می شود تا از انجام کارهایی یا صحبت برای مردم پرهیز کنید؟
• آیا از انجام کارهایی که شما را در مرکز توجه قرار می دهد دوری می کنید؟
• آیا شرمنده شدن یا احمق به نظر رسیدن جزو بدترین ترس های شماست؟

دیویدسون می گوید: اگر افراد حداقل به دوتا از این سوالات جواب بله بدهند آن ها احتمالا دچار فوبیا هستند. اگر این ترس ها باعث شود در خانه قایم شوید یا از تماس با هر شخصی به غیر از دوست صمیمی تان امتناع کنید احتمالا باید به دنبال درمان باشید.

دارو، مشاوره یا هر دو

فوبیای اجتماعی اگر درمان نشود می تواند منجر به مشکلات جدی ای شود بنابراین اهمیت دارد که شناسایی شوند و درمان شوند.

روانشناس مورای اتین و همکارش در دانشگاه کالیفرنیا در لس انجلس متوجه شده اند که تقریبا از هر ده نفر، ۶ نفر از افرادی که فوبیای اجتماعی دارند دارای افسردگی بالینی هستند، و طبق مقاله ای که در دسامبر ۱۹۹۹ در مجله روانشناسی بالینی منتشر شد یکی از چهار نفری که به تازگی درمان شده اند مواد مصرف می کرده اند.

محققان متوجه شدند که تنهایی ای که به خاطر ترس اجتماعی برای فرد پیش می آید منجر به اختلالات دیگری می شود. خوشبختانه درمان های متنوعی می تواند به فرد کمک کند.

در مطالعه ای که در ۲۶ آگوست ۱۹۹۸ در مجله ی پزشکی آمریکایی منتشر شد ۵۵ درصد از بیمارانی که قرص پاروکستین مصرف کرده بودند بیان کرده بودند که علائم اختلالشان، در مقایسه با آن ۵/۲۳ درصدی که از روش پلاسیبو استفاده کرده بودند( به استفاده از روش‌های درمانی صوری و تلقینی گفته می‌شود که می‌تواند با فریب بیمار، اثر مثبتی در روند بهبودی وی داشته باشد) بعد از ۱۱ هفته بهبود پیدا کرده بود.

نمره ای که برای اندازه گیری فوبیای اجتماعی وجود دارد نمودار اضطراب اجتماعی لیبوویتز نامیده می شود که ۱/۳۹ درصد برای کسانی است که قرص پاروکستین مصرف کردند و ۴/۱۷درصد برای بیمارانی است که از روش پلاسیبو استفاده کرده اند.

در آزمایش های بالینی، روانشناسان کشف کردند که داروهای مشابه پاروکستین شامل نفازودون، ونلافاکسین و سرترالین می تواند به طور موثری فوبیای اجتماعی را درمان کند.

آیا داروهایی هستند که دوست داشته باشید بیش از حد مصرف کنید؟ البته که نه. طبق نظر دیویدسون این داروها فقط در افرادی که مشکلات اضطراب جدی دارند به کار می آید. به عبارت دیگر، پاروکستین یک فرد خجالتی را به یک فرد اجتماعی فعال تبدیل نمی کند.

بیشتر افراد تمایل دارند تا داروهای نسخه دار مصرف کنند که معمولا برای آن ها هزینه پولی و اثرات جانبی دارد. آن ها هم در شرایطی این داروها را دریافت می کنند که مشکل جدی ای داشته باشند.

دارو فقط یک روش است. همچنین روان درمانی نیز می تواند کمک کند. در دانشگاه کالیفرنیا در لس آنجلس در کلینیک ترس های اجتماعی، بیماران ابتدا به مدت یک تا ۱۴ هفته جلسات گروهی که برای کمک به آن ها طراحی شده تا جایگزین افکار منفی شان شود شرکت می کنند تا افکاری مثل ( “او دوستم ندارد” یا “من احمق به نظر می رسم”) با افکار مثبت جایگزین شود.

در جلسات رفتار درمانی، بیماران در شرایط اضطراب قرار می گیرند تا خجالتی بودن و ترس های خود را بی اثر کنند.

هر چه قدر بیشتر افرادی که از ترس اجتماعی رنج می برند به صورت آنلاین ترس هایشان را با دیگران به اشتراک بگذارند صحبت کردن در رابطه با این موضوع به آن ها کمک می کند.

متخصصان فوبیاهای اجتماعی معتقد هستند که چت کردن های گروهی برای آن ها مفید است. خوب است بدانید که حداقل یک جا در اینترنت هست که افراد را به خاطر جدا کردن ما از بقیه سرزنش می کنند. اینترنت جایی است که افراد می توانند از احساس تنهایی فرار کنند.