چگونه بچه ها را به ورزش کردن علاقمند کنیم؟

چیزهایی که لازم است بدانید تا کودک ورزشکارتان همواره احساس پیروزی داشته باشد.

برای پسرم مدت زیادی طول نکشید که بتوانم ورزش مورد علاقه او را پیدا کنم. در ۲ سالگی اریک عاشق رفتن به کلاس‌های شنا بود. در ۳ سالگی که به او اجازه انتخاب بین استخر و پارک را دادم، استخر همیشه برنده انتخاب او بود. او در ۴ سالگی می توانست شنای آزاد را انجام دهد و شنای پروانه را بصورت بدوی انجام دهد.

در حال حاضر اریک ۸ سال دارد و هنوز هم شنا می کند – – اولین نفری است که در تمرینات تیمی حاضر می شود و آخرین نفری است که تمرین را ترک می کند. نه تنها شنا او را شاد می‌کند و تناسب اندام او را حفظ می کند، در کنار آن، هم تیمی هایش بهترین دوستان او هستند و او یاد گرفته است چطور برنده شود و حتی چگونه با وقار، بازنده شود.

مانند اریک، بسیاری از کودکان قبل از یادگیری خواندن و نوشتن، انواع ورزش ها به آنها معرفی می شوند. چند سال پیش او ورزش‌های مختلفی (فوتبال، بیسبال، بسکتبال) را در کمپ روزانه و در کلاس‌های عادی امتحان کرد. شنا کردن به راحتی در بالای لیست ورزش های مورد علاقه او قرار دارد، هر چند او همچنین از تنیس و گلف نیز، لذت می‌برد وقتی که فصل شنا نیست. متخصصان عقیده دارند که بچه‌های ۷ و ۸ ساله اغلب با پیوستن به یک تیم و با ایجاد اشتیاق ثابت برای ورزش‌های سازمان‌یافته، به سطح بعدی می‌روند.

لاری زینگر، یک روانشناس بالینی در نیویورک می‌گوید: “عشق به ورزش به کودکان مهارت‌های حیاتی زندگی، مثل نظم، انگیزه، تعهد و همکاری را آموزش می‌دهد”. با این حال در راه ورزشکار شدن، مشکلاتی هم وجود دارد. پیدا کردن یک تیم مناسب، پیدا کردن یک مربی حمایتگر، برای اینکه بدون هیچکونه اضطرابی تنها شاهد رشد ورزشی فرزندمان باشیم. ما مجموعه‌ای از استراتژی‌ها را بسیج کرده‌ایم تا به کودکان کمک کنیم به ورزش کردن ادامه دهند و در برد و باخت، موفق باشند.

به او کمک کنید مقدمات را بخوبی فرا گیرد

پزشکان اطفال می‌گویند که اغلب پیش‌دبستانی‌ها آماده ورزش‌های تیمی سازمان‌یافته نیستند. آن‌ها هنوز مهارت‌های حرکتی اساسی را می‌آموزند و پس از آن، استفاده از این حرکات برای مهارت در ورزش، در آینده حیاتی است. اگر کودک شما بر روی مهارت‌های خاصی مثل ضربه زدن و لگد زدن قبل از اینکه پریدن و جست و خیز کردن را یاد بگیرد، تمرکز کند، ممکن است با عدم تعادل حین دویدن، دست و پنجه نرم کند. این می‌تواند برای او سخت‌تر باشد تا در ورزش پیشرفت کند و احتمالا منجر به جراحت می شود.

بیرون گذاشتن کودک حداقل به مدت ۶۰ دقیقه از فعالیت‌های فیزیکی روزانه، به او فرصت می‌دهد تا اصول اولیه را یاد بگیرد. برخی از فعالیت‌ها را می توان به رهبری بزرگسالان، اما بصورت غیر ساختار یافته، بازی کرد. او تنها با دویدن در زمین‌بازی و بالا رفتن از تجهیزات می تواند مهارت خوبی بدست آورد. با تغییر فعالیت های ورزشی و تفکر بلند مدت، کودک را در مورد ورزش کردن هیجان زده کنید. شنا و ژیمناستیک، انتخاب‌های مناسبی برای انواع سطوح سنی کودکان می باشند و کلاس های رقص، دوچرخه‌سواری و پیاده‌روی، ورزش های هم خانواده محسوب می شوند.

بیش از حد این کار را نکنید

اهمیت ورزش کردن کودکان، آنقدر زیاد است که برخی از والدین خیلی دور می روند. برخی، افراد را به تمرکز شدید بر روی ورزش های انفرادی در سنین پایین تشویق می‌کنند، در حالی که برخی دیگر کودک خود را در چهار فعالیت در آن واحد، ثبت‌نام می‌کنند. با این حال، هر دو روش می‌توانند نتیجه معکوس داشته باشند. این را تینا سیر، مدیر عامل اتحاد مثبت، در مانتین ویو کالیفرنیا می‌گوید. اینکه کودک در طول هفته چندین ورزش را با هم انجام دهد و در مسابقات آخر هفته هم شرکت کند، این احساس را در کودک بوجود می آورد که بجای اینکه از ورزش و فعالیت جسمانی لذت ببرد، آن را بعنوان یک شغل ببیند و همینطور به او مجال نمی دهد در مورد اینکه کدام ورزش را دوست دارد، فکر کند.

سن جادویی چند سالگی است؟ “دنیل گولد، مدیر موسسه مطالعات ورزش جوانان در دانشگاه ایالتی میشیگان در لنزینگ شرقی می‌گوید که در این سن کودکان باید یک یا دو ورزش را در طول سال بازی کنند، تا طیف وسیعی از مهارت‌ها را به دست آورند. وقتی آن‌ها بزرگ‌تر شدند، می‌توانند تصمیم بگیرند که این ورزش را متوقف کنند یا به آن، ادامه دهند.

در خانه به او سخت نگیرید

اگر او برای تمرین، در خانه به توپ ضربه می زند، او را تشویق کنید، اما آن را به یک وظیفه سنگین تبدیل نکنید. سعی کنید در خانه به او خوش بگذرد و با زمان گذاشتن برای او و بازی کردن با او، از علاقه اش حمایت کنید. و نگران نباشید که این ورزش که در حال حاضر کودک شما آن را انجام میدهد، او را تبدیل به یک یار ذخیره، خواهد کرد. شروع مدرسه ابتدایی یا مراحل بعدی تحصیلی، می تواند ورزشکاران برتر را بوجود آورد، به خصوص اگر در دوران کودکی فعال بوده‌اند.

به او بگویید

با فرض اینکه او چند ورزش را در چند سال اخیر امتحان کرده‌است، احتمالا کودک شما برخی ترجیحات را ایجاد کرده‌است. دکتر زلینگر می‌گوید: “والدین اغلب کودک خود را در یک برنامه ورزشی قرار می‌دهند که دوستانش در آن حضور دارند، اما این همواره بهترین رویکرد نیست. ” برای مثال اگر پسر شما از فوتبال متنفر است یا در آن خوب نیست، می‌تواند احساس شکست کند، و ممکن است در برابر امتحان ورزش‌های دیگر مقاومت کند.

تعهد واقعی را برایش توضیح دهید:

قبل از روز ثبت نام، برای فرزندتان توضیح دهید که باید کل فصل را در این ورزش شرکت کند و اگر از آن لذت نبرد، در فصل بعد می‌تواند ورزش دیگری را امتحان کند. منطقی است که از یک کودک ۷ ساله انتظار داشت کل فصل را، از ابتدا تا پایان، در یک ورزش بماند. در این سن کودک، مسئولیت پذیری در مدرسه را نیز می آموزد. دکتر گلن کاشوربا، روان‌پزشک کودک و بزرگ‌سال در سامرست پنسیلوانیا می‌گوید: “بعضی از کودکان بعد از چند روز تمرین، ممکن است بخواهند تمرینات را ترک کنند، اگر تمرینات سخت تر از حد انتظارشان باشد، اما اگر آنها چند وقتی تمرینات را ادامه دهند، مهارت هایشان بهبود خواهد یافت و این ورزش را به ورزش های دیگر، ترجیح می دهند تا یک فصل دیگر در آن بازی کنند”.

پیدا کردن لیگ مناسب

اگر فرزند ۳ یا ۴ ساله شما قلب خود را در یک ورزش تیمی قرار داده است، ابتدا تکالیف خود را انجام دهید. اگر می‌توانید چند فرسنگ را طی کنید و چند جلسه تمرین او را تماشا کنید تا احساس راحتی داشته باشید. ورزش‌های کودکان پیش دبستانی، باید بیشتر شبیه بازی باشند تا یک درس یا تمرین. یک لیگ بیسبال ممکن است بر روی دویدن یا پریدن، در حالیکه با توپ بازی می کنند، تمرکز کند. مربیان باید بر مهارت اجتماعی بودن و مهارت‌های حرکتی کلیدی تاکید کنند.

ممکن است راحت‌ترین کار این باشد که با یک ورزش با توپ بزرگ، مانند فوتبال، شروع کرد چرا که اکثر پیش‌دبستانی‌ها هنوز در حال ایجاد هماهنگی بین کودکان هستند. به سطح مهارت بازیکنان دیگر توجه کنید. اگر سطح آن‌ها، خیلی بالاتر از سطح کودک شما باشند، ممکن است از آن ورزش لذت نبرد. حتی اگر عاشق یک ورزش شود، نباید یک سال مداوم آن ورزش را بازی کند.

فشار مداوم بر روی ماهیچه‌های مشخصی، می‌تواند منجر به افزایش شانس او برای آسیب شود. هم چنین تحقیقات نشان داده‌اند که بازی کردن چندین ورزش می‌تواند کودکان را در همه آن‌ها بهتر کند، به دلیل اینکه متقابلا در مهارت‌هایی مانند کار گروهی، عبور دادن توپ، ردیابی بصری و چابکی، تبحر پیدا می کند.

دیدگاهی فراتر از نمره کودک داشته باشید

هنگامی که کودکان در این عصر در زمینه ای، از خود استعداد نشان می‌دهند، برخی والدین در مورد بورس‌های تحصیلی فکر می‌کنند و سپس با کمک گرفتن از مربی های خصوصی، فرزند خود را با تمرین بیش از حد به مرز نابودی می کشانند. دکتر گولد می‌گوید : “برخی والدین فراموش می کنند از اول چرا می خواستند فرزندشان وزش کند: برای بهبود مهارت های اجتماعی، عاطفی و فیزیکی”.

اگر بیش از حد بر روی بردن یا رتبه‌بندی‌ها تمرکز داشته باشید، ممکن است از اینکه شما را ناامید کند، مضطرب شود. در عوض با پرسیدن سوال‌های صریح از قبیل “در عمل چه چیزی یاد گرفتید؟، علاقه خود را به تجربیات کلی فرزندتان نشان دهید. “برای هر اشتباهی که می‌خواهید تصحیح کنید، پنج پیشنهاد ویژه درباره آنچه که کودکتان درست انجام می‌دهد، بدهید. (چرخش شانه راست تان به مراتب موثرتر از این است که “توپ را محکم‌تر پرتاب کنید”)

مقایسه نکنید

برای کودکان در این سن عادی است که خود را با هم تیمی ها و یا حریفانشان، مقایسه کنند. اما به دلیل اختلاف سنی و ترکیب گروه های مختلف سنی، کودکان اغلب خود را با افرادی مقایسه می کنند که حدودا دو سال از آنها بزرگتر هستند. و این می‌تواند به معنی تفاوت قد، وزن و تفاوت‌های مهارتی باشد. متاسفانه هنگامی که کودکان ۷ ساله متوجه می‌شوند که آن‌ها به اندازه هم تیمی های ۹ ساله شان خوب نیستند، ممکن است آن‌ها خود را ببازند و بخواهند تسلیم شوند.

دکتر گولد توضیح می‌دهد که “زمانیکه کودک به بلوغ می رسد همه چیز تغییر می کند”. بعضی از بچه ها پیشرفت می کنند، بعضی ها بدتر می شوند و هیچ راهی وجود ندارد که بتوان پیش بینی کرد که چه اتفاقی می افتد. به کودک تان یادآوری کنید به جای اینکه بر روی کودکان دیگر تمرکز کند، روی عملکرد خودش تمرکز کند. اگر او یک ورزش انفرادی بازی می کند، او را تشویق کنید که امتیازات و زمان های خود را ثبت کند.

بنابراین می تواند اینگونه پیشرفت خود را در طول فصل محاسبه نماید. اما در کنار همه اینها به او کمک کنید تا یادبگیرد چگونه اشتباهاتی را که در وسط رقابت ورزشی مرتکب می شود را حل و فصل کند. یک “علامت اشتباه” برای او در نظر بگیرید تا پس از هر اشتباه به او کمک کنید از آن بگذرد و بازی را ادامه دهد. دست خود را بالا بیاورید، آن را مشت کنید و سپس پایین بیاورید. به کودک خود بگویید هیچ کس بی عیب و نقص نیست، هر کسی ممکن است دچار اشتباه شود (مخصوصا زمانیکه یک مهارت جدید می آموزد) و به او بگویید که از اینکه نهایت تلاشش را می کند، شما به او افتخار می کنید.

شش علامت هشدار دهنده

با تمرینات شبانه هفتگی و بازی‌های آخر هفته، آیا کودک شما به حاشیه رانده می‌شود؟

• او دیگر در مورد ورزش صحبتی نمی‌کند.
• او بهانه می‌آورد تا از تمرین صرف‌نظر کند.
• او هیچ هیجانی را قبل از مسابقه نشان نمی‌دهد.
• او همیشه خسته به نظر می‌رسد و حالش خوب نیست.
• او نشانه‌هایی از افسردگی را نشان می‌دهد – از دست دادن اشتها , تهوع و سردرد.
• او از فعالیت‌های تیمی دور از میدان اجتناب می‌کند.