کودکان در سال های آغازین زندگی مرز واقعیت و تخیل را نمی‌دانند و تخیلات خود را به صورت واقعی بیان می‌کنند. این رفتار به هیچ وجه دروغگویی به حساب نمی‌آید اما در سال‌های بعد ممکن است به دلایلی عمداً دروغ بگویند و کم کم به این کار ناپسند عادت کنند. دکتر
کتایون خوشابی فوق تخصص روانپزشکی کودک و نوجوان گفت: دروغگو شدن بچه‌ها ریشه‌هایی دارد که با برطرف کردن آنها کودک انگیزه خود را برای دروغ گفتن از دست می‌دهد:
۱- طبیعی است وقتی به اندازه کافی به فرزندمان محبت و توجه نکنیم یا با از راه رسیدن فرزند دوم، دیگر او را به حساب نیاوریم او هم با یک دروغ شاخدار توجه همه را به سوی خودش جلب کند.
۲- چشم در چشم کودک می‌دوزیم و با عصبانیت می‌پرسیم: کار تو بود؟ باز هم طبیعی است برای اینکه تنبیه و سرزنش نشود به شما دروغ بگوید.
۳- او در تمام طول روز آنگونه که شما خواسته‌اید عمل نکرده است. بنابراین اگر او را بازجویی کنید او را وادار به دروغگویی کرده‌اید و اگر اصرار کنید او پیاپی دروغ خواهد گفت.
۴- گاهی او با دروغ‌هایش خبر از نیازهای برآورده نشده خودش می‌دهد. باید پیش از اینکه کودک به دروغگویی روی بیاورد نیازهای اساسی او را شناسایی و برطرف کنیم.
۵- وقتی کودک با هر اشتباه با توهین و تنبیه غیر منصفانه مواجه شود به دروغگوییمتوسل می‌شود تا خودش را تبرئه کند. پس باید به او اطمینان داد با صداقت و راستگویی نه تنها چیزی از احترام و محبت اطرافیان به او کم نمی‌شود بلکه آنها او را به خاطر صداقتش ستایش خواهند کرد. بنابراین وقتی کودک صادقانه به اشتباهش اعتراف می‌کند بجای سرزنش کردن، در صورت امکان از اشتباه او چشم‌پوشی کنید اما اگر لازم است تنبیه شود به او بگویید که به صداقت و راستگویی او افتخار می‌کنید اما باید مسئولیت اشتباهش را بپذیرد.
آن دکتر خوشابی تاکید کرد: « رفتار والدین و مربیان اولین و مهمترین الگوی کودکان است. آنها صداقت را از الگوی خود می‌آموزند».
